MYLÈNE CHAMBLAIN

Er schuilt iets zeldzaams in Mylène Chamblain als het gaat om het vertellen van de weg. Niet alleen de weg die je aflegt — maar ook die je in jezelf draagt.

Alles begint op 14‑jarige leeftijd, in een slaapkamer waar een gitaar, een paar notitieboekjes en platen liggen die doordrenkt zijn van de Amerikaanse Zuiden en de rock uit de jaren ’70: Johnny Cash, The Rolling Stones, Creedence Clearwater, Emmylou Harris, Janis Joplin, B.B. King, Eric Clapton, Robert Johnson, en later Sheryl Crow, die een belangrijke muzikale referentie zou worden.

In dit heiligdom, waar haar verlegenheid zich uit in tekenen en poëzie, schrijft ze haar eerste liedjes in het Engels, gedreven door een allesverslindende passie die haar leven voor altijd zou veranderen. Door de jaren heen krijgt haar stem een laag van stof en licht, met verhalen die ze heeft meegemaakt of verzonnen.

In 2021 introduceert haar EP Body & Soul het Belgische publiek aan een artieste met rauwe gevoeligheid en een diepgaande Americana‑energie. RTBF Classic 21 pikt het op en lanceert Mylène op de nationale radio. Twee jaar later betreedt ze het podium van het Classic 21 Festival in de Country Hall van Luik, naast iconische artiesten die ze als tiener bewonderde.

In 2025 markeert Drive Me Mad een keerpunt — krachtiger, vrijer, meer belichaamd. Belgische, Franse, Britse, Canadese en Amerikaanse media zien hierin het handschrift van een opkomende artieste, die in staat is strakke riffs te combineren met schemerige ballades, vintage-erfgoed met beheerde moderniteit.

Vandaag de dag volgt Mylène Chamblain haar weg zoals je een rechte lijn op een kaart trekt: met vastberadenheid, passie en dat gevoel voor muzikaal vertellen dat haar meer maakt dan een muzikante — een verteller van wegen, een vrouw die zingt wat resoneert, wat brandt, wat doordringt.